1 εἰς τὸ τέλος ὑπὲρ τῶν κρυφίων τοῦ υἱοῦ ψαλμὸς τῷ Δαυιδ 2 σοι κύριε ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου πάντα τὰ θαυμάσιά σου 3 εὐφρανθήσομαι καὶ ἀγαλλιάσομαι ἐν σοί ψαλῶ τῷ ὀνόματί σου ὕψιστε 4 ἐν τῷ τὸν ἐχθρόν μου εἰς τὰ ὀπίσω ἀσθενήσουσιν καὶ ἀπὸ προσώπου σου 5 ὅτι ἐποίησας τὴν κρίσιν μου καὶ τὴν δίκην μου ἐπὶ θρόνου ὁ κρίνων δικαιοσύνην 6 ἔθνεσιν καὶ ὁ ἀσεβής τὸ ὄνομα αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος 7 τοῦ ἐχθροῦ αἱ ῤομφαῖαι εἰς τέλος καὶ πόλεις τὸ μνημόσυνον αὐτῶν μετ' ἤχους 8 καὶ ὁ κύριος εἰς τὸν αἰῶνα μένει ἡτοίμασεν ἐν κρίσει τὸν θρόνον αὐτοῦ 9 καὶ αὐτὸς κρινεῖ τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ κρινεῖ λαοὺς ἐν εὐθύτητι 10 καὶ ἐγένετο κύριος καταφυγὴ τῷ πένητι βοηθὸς ἐν εὐκαιρίαις ἐν θλίψει 11 καὶ ἐλπισάτωσαν ἐπὶ σὲ οἱ γινώσκοντες τὸ ὄνομά σου ὅτι οὐκ τοὺς σε κύριε 12 ψάλατε τῷ κυρίῳ τῷ ἐν Σιων ἐν τοῖς ἔθνεσιν τὰ ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ 13 ὅτι τὰ αἵματα αὐτῶν ἐμνήσθη οὐκ τῆς κραυγῆς τῶν πενήτων 14 ἐλέησόν με κύριε ἰδὲ τὴν ταπείνωσίν μου ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου ὁ ὑψῶν με ἐκ τῶν πυλῶν τοῦ θανάτου 15 ὅπως ἂν πάσας τὰς αἰνέσεις σου ἐν ταῖς πύλαις τῆς θυγατρὸς Σιων ἀγαλλιάσομαι ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου 16 ἔθνη ἐν διαφθορᾷ ᾗ ἐποίησαν ἐν παγίδι ταύτῃ ᾗ ἔκρυψαν ὁ ποὺς αὐτῶν 17 γινώσκεται κύριος κρίματα ποιῶν ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν αὐτοῦ ὁ ἁμαρτωλός ᾠδὴ διαψάλματος 18 οἱ ἁμαρτωλοὶ εἰς τὸν ᾅδην πάντα τὰ ἔθνη τὰ τοῦ θεοῦ 19 ὅτι οὐκ εἰς τέλος ὁ πτωχός ἡ ὑπομονὴ τῶν πενήτων οὐκ εἰς τὸν αἰῶνα 20 κύριε μὴ κραταιούσθω ἄνθρωπος κριθήτωσαν ἔθνη ἐνώπιόν σου 21 κύριε νομοθέτην ἐπ' αὐτούς γνώτωσαν ἔθνη ὅτι ἄνθρωποί εἰσιν διάψαλμα 22 ἵνα τί κύριε μακρόθεν ἐν εὐκαιρίαις ἐν θλίψει 23 ἐν τῷ ὑπερηφανεύεσθαι τὸν ἀσεβῆ ὁ πτωχός ἐν διαβουλίοις οἷς 24 ὅτι ὁ ἁμαρτωλὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῆς ψυχῆς αὐτοῦ καὶ ὁ ἀδικῶν 25 τὸν κύριον ὁ ἁμαρτωλός κατὰ τὸ πλῆθος τῆς ὀργῆς αὐτοῦ οὐκ οὐκ ἔστιν ὁ θεὸς ἐνώπιον αὐτοῦ 26 βεβηλοῦνται αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ ἐν παντὶ καιρῷ τὰ κρίματά σου ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ πάντων τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ 27 εἶπεν γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ οὐ μὴ σαλευθῶ ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεὰν ἄνευ κακοῦ 28 οὗ ἀρᾶς τὸ στόμα αὐτοῦ γέμει καὶ πικρίας καὶ δόλου ὑπὸ τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ κόπος καὶ πόνος 29 ἐνέδρᾳ μετὰ πλουσίων ἐν ἀποκρύφοις ἀθῷον οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα 30 ἐνεδρεύει ἐν ἀποκρύφῳ ὡς λέων ἐν τῇ μάνδρᾳ αὐτοῦ ἐνεδρεύει τοῦ ἁρπάσαι πτωχόν ἁρπάσαι πτωχὸν ἐν τῷ ἑλκύσαι αὐτόν 31 ἐν τῇ παγίδι αὐτοῦ ταπεινώσει αὐτόν κύψει καὶ πεσεῖται ἐν τῷ αὐτὸν τῶν πενήτων 32 εἶπεν γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ ὁ θεός τὸ πρόσωπον αὐτοῦ τοῦ μὴ βλέπειν εἰς τέλος 33 κύριε ὁ θεός ὑψωθήτω ἡ χείρ σου μὴ τῶν πενήτων 34 ἕνεκεν τίνος ὁ ἀσεβὴς τὸν θεόν εἶπεν γὰρ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ 35 βλέπεις ὅτι σὺ πόνον καὶ θυμὸν τοῦ αὐτοὺς εἰς χεῖράς σου σοὶ οὖν ὁ πτωχός ὀρφανῷ σὺ ἦσθα βοηθῶν 36 τὸν βραχίονα τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ πονηροῦ ζητηθήσεται ἡ ἁμαρτία αὐτοῦ καὶ οὐ μὴ εὑρεθῇ δι' αὐτήν 37 βασιλεύσει κύριος εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος ἔθνη ἐκ τῆς γῆς αὐτοῦ 38 τὴν ἐπιθυμίαν τῶν πενήτων κύριος τὴν ἑτοιμασίαν τῆς καρδίας αὐτῶν τὸ οὖς σου 39 κρῖναι ὀρφανῷ καὶ ταπεινῷ ἵνα μὴ ἔτι τοῦ μεγαλαυχεῖν ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς