1 εἰς τὸ τέλος ψαλμὸς τῷ Δαυιδ ἐπὶ τῷ κυρίῳ πέποιθα πᾶς ἐρεῖτε τῇ ψυχῇ μου μεταναστεύου ἐπὶ τὰ ὄρη ὡς στρουθίον 2 ὅτι ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ τόξον ἡτοίμασαν βέλη εἰς φαρέτραν τοῦ ἐν σκοτομήνῃ τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ 3 ὅτι ἃ ὁ δὲ δίκαιος τί ἐποίησεν 4 κύριος ἐν ναῷ ἁγίῳ αὐτοῦ κύριος ἐν οὐρανῷ ὁ θρόνος αὐτοῦ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα τὰ βλέφαρα αὐτοῦ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων 5 κύριος τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ ὁ δὲ ἀγαπῶν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν 6 ἐπὶ ἁμαρτωλοὺς παγίδας πῦρ καὶ θεῖον καὶ πνεῦμα καταιγίδος ἡ μερὶς τοῦ ποτηρίου αὐτῶν 7 ὅτι δίκαιος κύριος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν εὐθύτητα εἶδεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ