1 εἰς τὸ τέλος μὴ ψαλμὸς τῷ Ασαφ ᾠδῆς 2 σοι ὁ θεός καὶ τὸ ὄνομά σου 3 πάντα τὰ θαυμάσιά σου ὅταν λάβω καιρόν ἐγὼ εὐθύτητας κρινῶ 4 ἐτάκη ἡ γῆ καὶ πάντες οἱ ἐν αὐτῇ ἐγὼ ἐστερέωσα τοὺς στύλους αὐτῆς διάψαλμα 5 εἶπα τοῖς μὴ καὶ τοῖς ἁμαρτάνουσιν μὴ ὑψοῦτε κέρας 6 μὴ εἰς ὕψος τὸ κέρας ὑμῶν μὴ λαλεῖτε κατὰ τοῦ θεοῦ ἀδικίαν 7 ὅτι οὔτε ἀπὸ ἐξόδων οὔτε ἀπὸ δυσμῶν οὔτε ἀπὸ ἐρήμων ὀρέων 8 ὅτι ὁ θεὸς κριτής ἐστιν τοῦτον ταπεινοῖ καὶ τοῦτον ὑψοῖ 9 ὅτι ποτήριον ἐν χειρὶ κυρίου οἴνου ἀκράτου πλῆρες κεράσματος καὶ ἔκλινεν ἐκ τούτου εἰς τοῦτο πλὴν ὁ τρυγίας αὐτοῦ οὐκ πίονται πάντες οἱ ἁμαρτωλοὶ τῆς γῆς 10 ἐγὼ δὲ ἀγαλλιάσομαι εἰς τὸν αἰῶνα ψαλῶ τῷ θεῷ Ιακωβ 11 καὶ πάντα τὰ κέρατα τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψωθήσεται τὰ κέρατα τοῦ δικαίου