1 εἰς τὸ τέλος ψαλμὸς τῷ Δαυιδ 2 ὁ θεός τῆς φωνῆς μου ἐν τῷ δέεσθαί με ἀπὸ φόβου ἐχθροῦ τὴν ψυχήν μου 3 ἐσκέπασάς με ἀπὸ συστροφῆς πονηρευομένων ἀπὸ πλήθους ἐργαζομένων τὴν ἀνομίαν 4 οἵτινες ἠκόνησαν ὡς ῤομφαίαν τὰς γλώσσας αὐτῶν τόξον αὐτῶν πρᾶγμα πικρὸν 5 τοῦ ἐν ἀποκρύφοις ἄμωμον ἐξάπινα αὐτὸν καὶ οὐ φοβηθήσονται 6 ἐκραταίωσαν ἑαυτοῖς λόγον πονηρόν τοῦ κρύψαι παγίδας εἶπαν τίς ὄψεται αὐτούς 7 ἀνομίας ἐξερευνήσει ἄνθρωπος καὶ καρδία βαθεῖα 8 καὶ ὑψωθήσεται ὁ θεός βέλος νηπίων ἐγενήθησαν αἱ πληγαὶ αὐτῶν 9 καὶ ἐπ' αὐτοὺς αἱ γλῶσσαι αὐτῶν ἐταράχθησαν πάντες οἱ θεωροῦντες αὐτούς 10 καὶ ἐφοβήθη πᾶς ἄνθρωπος καὶ τὰ ἔργα τοῦ θεοῦ καὶ τὰ ποιήματα αὐτοῦ 11 εὐφρανθήσεται δίκαιος ἐπὶ τῷ κυρίῳ καὶ ἐλπιεῖ ἐπ' αὐτόν καὶ πάντες οἱ εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ