17
εἰς τὸ τέλος τῷ παιδὶ κυρίου τῷ Δαυιδ ἐλάλησεν τῷ κυρίῳ τοὺς λόγους τῆς ᾠδῆς ταύτης ἐν ἡμέρᾳ ἐρρύσατο αὐτὸν κύριος ἐκ χειρὸς πάντων τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ καὶ ἐκ χειρὸς Σαουλ καὶ εἶπεν ἀγαπήσω σε κύριε ἰσχύς μου κύριος στερέωμά μου καὶ καταφυγή μου καὶ ῤύστης μου θεός μου βοηθός μου καὶ ἐλπιῶ ἐπ' αὐτόν ὑπερασπιστής μου καὶ κέρας σωτηρίας μου ἀντιλήμπτωρ μου αἰνῶν κύριον καὶ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου σωθήσομαι με ὠδῖνες θανάτου καὶ χείμαρροι ἀνομίας με ὠδῖνες ᾅδου με με παγίδες θανάτου καὶ ἐν τῷ θλίβεσθαί με τὸν κύριον καὶ πρὸς τὸν θεόν μου ἐκέκραξα ἤκουσεν ἐκ ναοῦ ἁγίου αὐτοῦ φωνῆς μου καὶ κραυγή μου ἐνώπιον αὐτοῦ εἰς τὰ ὦτα αὐτοῦ καὶ ἐσαλεύθη καὶ ἔντρομος ἐγενήθη γῆ καὶ τὰ θεμέλια τῶν ὀρέων ἐταράχθησαν καὶ ἐσαλεύθησαν ὅτι ὠργίσθη αὐτοῖς θεός καπνὸς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ πῦρ ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ ἄνθρακες ἀπ' αὐτοῦ 10 καὶ ἔκλινεν οὐρανὸν καὶ καὶ γνόφος ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ 11 καὶ ἐπὶ χερουβιν καὶ ἐπετάσθη ἐπετάσθη ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων 12 καὶ ἔθετο σκότος ἀποκρυφὴν αὐτοῦ κύκλῳ αὐτοῦ σκηνὴ αὐτοῦ σκοτεινὸν ὕδωρ ἐν νεφέλαις ἀέρων 13 ἀπὸ τῆς τηλαυγήσεως ἐνώπιον αὐτοῦ αἱ νεφέλαι χάλαζα καὶ ἄνθρακες πυρός 14 καὶ ἐβρόντησεν ἐξ οὐρανοῦ κύριος καὶ ὕψιστος ἔδωκεν φωνὴν αὐτοῦ 15 καὶ βέλη καὶ ἐσκόρπισεν αὐτοὺς καὶ ἀστραπὰς ἐπλήθυνεν καὶ αὐτούς 16 καὶ ὤφθησαν αἱ πηγαὶ τῶν ὑδάτων καὶ τὰ θεμέλια τῆς οἰκουμένης ἀπὸ ἐπιτιμήσεώς σου κύριε ἀπὸ ἐμπνεύσεως πνεύματος ὀργῆς σου 17 ἐξ ὕψους καὶ ἔλαβέν με με ἐξ ὑδάτων πολλῶν 18 ῤύσεταί με ἐξ ἐχθρῶν μου δυνατῶν καὶ ἐκ τῶν μισούντων με ὅτι ἐστερεώθησαν ὑπὲρ ἐμέ 19 με ἐν ἡμέρᾳ κακώσεώς μου καὶ ἐγένετο κύριος ἀντιστήριγμά μου 20 καὶ με εἰς πλατυσμόν ῤύσεταί με ὅτι ἠθέλησέν με ῤύσεταί με ἐξ ἐχθρῶν μου δυνατῶν καὶ ἐκ τῶν μισούντων με 21 καὶ μοι κύριος κατὰ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ κατὰ τὴν καθαριότητα τῶν χειρῶν μου μοι 22 ὅτι ἐφύλαξα τὰς ὁδοὺς κυρίου καὶ οὐκ ἠσέβησα ἀπὸ τοῦ θεοῦ μου 23 ὅτι πάντα τὰ κρίματα αὐτοῦ ἐνώπιόν μου καὶ τὰ δικαιώματα αὐτοῦ οὐκ ἀπ' ἐμοῦ 24 καὶ ἔσομαι ἄμωμος μετ' αὐτοῦ καὶ φυλάξομαι ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου 25 καὶ μοι κύριος κατὰ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ κατὰ τὴν καθαριότητα τῶν χειρῶν μου ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ 26 μετὰ ὁσίου ὁσιωθήσῃ καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθῴου ἀθῷος ἔσῃ 27 καὶ μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔσῃ καὶ μετὰ στρεβλοῦ 28 ὅτι σὺ λαὸν ταπεινὸν σώσεις καὶ ὀφθαλμοὺς ὑπερηφάνων ταπεινώσεις 29 ὅτι σὺ φωτιεῖς λύχνον μου κύριε θεός μου φωτιεῖς τὸ σκότος μου 30 ὅτι ἐν σοὶ ῤυσθήσομαι ἀπὸ πειρατηρίου καὶ ἐν τῷ θεῷ μου τεῖχος 31  θεός μου ἄμωμος ὁδὸς αὐτοῦ τὰ λόγια κυρίου πεπυρωμένα ὑπερασπιστής ἐστιν πάντων τῶν ἐλπιζόντων ἐπ' αὐτόν 32 ὅτι τίς θεὸς πλὴν τοῦ κυρίου καὶ τίς θεὸς πλὴν τοῦ θεοῦ ἡμῶν 33  θεὸς με δύναμιν καὶ ἔθετο ἄμωμον τὴν ὁδόν μου 34  τοὺς πόδας μου ὡς ἐλάφου καὶ ἐπὶ τὰ ὑψηλὰ ἱστῶν με 35 διδάσκων χεῖράς μου εἰς πόλεμον καὶ ἔθου τόξον χαλκοῦν τοὺς βραχίονάς μου 36 καὶ ἔδωκάς μοι ὑπερασπισμὸν σωτηρίας μου καὶ δεξιά σου μου καὶ παιδεία σου με εἰς τέλος καὶ παιδεία σου αὐτή με διδάξει 37 ἐπλάτυνας τὰ διαβήματά μου ὑποκάτω μου καὶ οὐκ ἠσθένησαν τὰ ἴχνη μου 38 τοὺς ἐχθρούς μου καὶ αὐτοὺς καὶ οὐκ ἕως ἂν 39 αὐτούς καὶ οὐ μὴ δύνωνται στῆναι πεσοῦνται ὑπὸ τοὺς πόδας μου 40 καὶ με δύναμιν εἰς πόλεμον πάντας τοὺς ἐπ' ἐμὲ ὑποκάτω μου 41 καὶ τοὺς ἐχθρούς μου ἔδωκάς μοι νῶτον καὶ τοὺς μισοῦντάς με 42 ἐκέκραξαν καὶ οὐκ ἦν σῴζων πρὸς κύριον καὶ οὐκ αὐτῶν 43 καὶ λεπτυνῶ αὐτοὺς ὡς χοῦν κατὰ πρόσωπον ἀνέμου ὡς πηλὸν πλατειῶν λεανῶ αὐτούς 44 ῤύσῃ με ἐξ ἀντιλογιῶν λαοῦ με εἰς κεφαλὴν ἐθνῶν λαός ὃν οὐκ ἔγνων ἐδούλευσέν μοι 45 εἰς ἀκοὴν ὠτίου μοι υἱοὶ ἀλλότριοι ἐψεύσαντό μοι 46 υἱοὶ ἀλλότριοι ἐπαλαιώθησαν καὶ ἐχώλαναν ἀπὸ τῶν τρίβων αὐτῶν 47 ζῇ κύριος καὶ εὐλογητὸς θεός μου καὶ ὑψωθήτω θεὸς τῆς σωτηρίας μου 48  θεὸς διδοὺς ἐκδικήσεις ἐμοὶ καὶ λαοὺς ὑπ' ἐμέ 49  ῤύστης μου ἐξ ἐχθρῶν μου ὀργίλων ἀπὸ τῶν ἐπ' ἐμὲ ὑψώσεις με ἀπὸ ἀνδρὸς ἀδίκου ῤύσῃ με 50 διὰ τοῦτο σοι ἐν ἔθνεσιν κύριε καὶ τῷ ὀνόματί σου ψαλῶ 51 μεγαλύνων τὰς σωτηρίας τοῦ βασιλέως αὐτοῦ καὶ ποιῶν ἔλεος τῷ χριστῷ αὐτοῦ τῷ Δαυιδ καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ ἕως αἰῶνος