5
καὶ ἐγενήθη ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ ὡς ἐπαύσατο τὰ ἱμάτια τῆς θεραπείας καὶ τὴν δόξαν αὐτῆς 1a καὶ γενηθεῖσα ἐπιφανὴς τὸν πάντων ἐπόπτην θεὸν καὶ σωτῆρα τὰς δύο ἅβρας καὶ τῇ μὲν μιᾷ ὡς τρυφερευομένη δὲ ἑτέρα κουφίζουσα τὴν ἔνδυσιν αὐτῆς 1b καὶ αὐτὴ ἐρυθριῶσα ἀκμῇ κάλλους αὐτῆς καὶ τὸ πρόσωπον αὐτῆς ἱλαρὸν ὡς προσφιλές δὲ καρδία αὐτῆς ἀπὸ τοῦ φόβου 1c καὶ πάσας τὰς θύρας ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ αὐτὸς ἐπὶ τοῦ θρόνου τῆς βασιλείας αὐτοῦ καὶ πᾶσαν στολὴν τῆς ἐπιφανείας αὐτοῦ ὅλος διὰ χρυσοῦ καὶ λίθων πολυτελῶν καὶ ἦν φοβερὸς σφόδρα 1d καὶ ἄρας τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πεπυρωμένον δόξῃ ἐν ἀκμῇ θυμοῦ ἔβλεψεν καὶ ἔπεσεν βασίλισσα καὶ τὸ χρῶμα αὐτῆς ἐν ἐκλύσει καὶ ἐπὶ τὴν κεφαλὴν τῆς ἅβρας τῆς 1e καὶ θεὸς τὸ πνεῦμα τοῦ βασιλέως εἰς πραΰτητα καὶ ἀγωνιάσας ἀπὸ τοῦ θρόνου αὐτοῦ καὶ αὐτὴν ἐπὶ τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ μέχρις οὗ καὶ αὐτὴν λόγοις εἰρηνικοῖς καὶ εἶπεν αὐτῇ 1f τί ἐστιν Εσθηρ ἐγὼ ἀδελφός σου θάρσει οὐ μὴ ὅτι κοινὸν τὸ πρόσταγμα ἡμῶν ἐστιν καὶ ἄρας τὴν χρυσῆν ῤάβδον ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτῆς καὶ ἠσπάσατο αὐτὴν καὶ εἶπεν λάλησόν μοι 2a καὶ εἶπεν αὐτῷ εἶδόν σε κύριε ὡς ἄγγελον θεοῦ καὶ ἐταράχθη καρδία μου ἀπὸ φόβου τῆς δόξης σου ὅτι θαυμαστὸς εἶ κύριε καὶ τὸ πρόσωπόν σου χαρίτων μεστόν 2b ἐν δὲ τῷ αὐτὴν ἔπεσεν ἀπὸ ἐκλύσεως αὐτῆς καὶ βασιλεὺς ἐταράσσετο καὶ πᾶσα θεραπεία αὐτοῦ αὐτήν καὶ εἶπεν βασιλεύς τί θέλεις Εσθηρ καὶ τί σού ἐστιν τὸ ἀξίωμα ἕως τοῦ ἡμίσους τῆς βασιλείας μου καὶ ἔσται σοι εἶπεν δὲ Εσθηρ ἡμέρα μου ἐπίσημος σήμερόν ἐστιν εἰ οὖν δοκεῖ τῷ βασιλεῖ ἐλθάτω καὶ αὐτὸς καὶ Αμαν εἰς τὴν δοχήν ἣν ποιήσω σήμερον καὶ εἶπεν βασιλεύς Αμαν ὅπως ποιήσωμεν τὸν λόγον Εσθηρ καὶ ἀμφότεροι εἰς τὴν δοχήν ἣν εἶπεν Εσθηρ ἐν δὲ τῷ πότῳ εἶπεν βασιλεὺς πρὸς Εσθηρ τί ἐστιν βασίλισσα Εσθηρ καὶ ἔσται σοι ὅσα ἀξιοῖς καὶ εἶπεν τὸ αἴτημά μου καὶ τὸ ἀξίωμά μου εἰ εὗρον χάριν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως ἐλθάτω βασιλεὺς καὶ Αμαν ἐπὶ τὴν αὔριον εἰς τὴν δοχήν ἣν ποιήσω αὐτοῖς καὶ αὔριον ποιήσω τὰ αὐτά καὶ Αμαν ἀπὸ τοῦ βασιλέως ὑπερχαρὴς εὐφραινόμενος ἐν δὲ τῷ ἰδεῖν Αμαν Μαρδοχαῖον τὸν Ιουδαῖον ἐν τῇ αὐλῇ ἐθυμώθη σφόδρα 10 καὶ εἰς τὰ ἴδια ἐκάλεσεν τοὺς φίλους καὶ Ζωσαραν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ 11 καὶ αὐτοῖς τὸν πλοῦτον αὐτοῦ καὶ τὴν δόξαν ἣν βασιλεὺς αὐτῷ καὶ ὡς ἐποίησεν αὐτὸν πρωτεύειν καὶ ἡγεῖσθαι τῆς βασιλείας 12 καὶ εἶπεν Αμαν οὐ κέκληκεν βασίλισσα μετὰ τοῦ βασιλέως οὐδένα εἰς τὴν δοχὴν ἀλλ' ἐμέ καὶ εἰς τὴν αὔριον κέκλημαι 13 καὶ ταῦτά μοι οὐκ ἀρέσκει ὅταν ἴδω Μαρδοχαῖον τὸν Ιουδαῖον ἐν τῇ αὐλῇ 14 καὶ εἶπεν πρὸς αὐτὸν Ζωσαρα γυνὴ αὐτοῦ καὶ οἱ φίλοι κοπήτω σοι ξύλον πηχῶν πεντήκοντα ὄρθρου δὲ εἰπὸν τῷ βασιλεῖ καὶ κρεμασθήτω Μαρδοχαῖος ἐπὶ τοῦ ξύλου σὺ δὲ εἰς τὴν δοχὴν σὺν τῷ βασιλεῖ καὶ εὐφραίνου καὶ ἤρεσεν τὸ ῤῆμα τῷ Αμαν καὶ ἡτοιμάσθη τὸ ξύλον