1 εἰς τὸ τέλος ψαλμὸς τῷ Δαυιδ 2 μακάριος ὁ ἐπὶ πτωχὸν καὶ πένητα ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ ῤύσεται αὐτὸν ὁ κύριος 3 κύριος αὐτὸν καὶ ζήσαι αὐτὸν καὶ μακαρίσαι αὐτὸν ἐν τῇ γῇ καὶ μὴ αὐτὸν εἰς χεῖρας ἐχθροῦ αὐτοῦ 4 κύριος βοηθήσαι αὐτῷ ἐπὶ κλίνης ὀδύνης αὐτοῦ ὅλην τὴν κοίτην αὐτοῦ ἔστρεψας ἐν τῇ ἀρρωστίᾳ αὐτοῦ 5 ἐγὼ εἶπα κύριε ἐλέησόν με ἴασαι τὴν ψυχήν μου ὅτι ἥμαρτόν σοι 6 οἱ ἐχθροί μου εἶπαν κακά μοι πότε καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ 7 καὶ εἰ τοῦ ἰδεῖν μάτην ἐλάλει ἡ καρδία αὐτοῦ ἀνομίαν ἑαυτῷ ἔξω καὶ ἐλάλει 8 ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατ' ἐμοῦ ἐψιθύριζον πάντες οἱ ἐχθροί μου κατ' ἐμοῦ ἐλογίζοντο κακά μοι 9 λόγον παράνομον κατ' ἐμοῦ μὴ ὁ κοιμώμενος οὐχὶ τοῦ 10 καὶ γὰρ ὁ ἄνθρωπος τῆς εἰρήνης μου ἐφ' ὃν ἤλπισα ὁ ἐσθίων ἄρτους μου ἐμεγάλυνεν ἐπ' ἐμὲ πτερνισμόν 11 σὺ δέ κύριε ἐλέησόν με καὶ με καὶ αὐτοῖς 12 ἐν τούτῳ ἔγνων ὅτι τεθέληκάς με ὅτι οὐ μὴ ὁ ἐχθρός μου ἐπ' ἐμέ 13 ἐμοῦ δὲ διὰ τὴν ἀκακίαν καὶ ἐβεβαίωσάς με ἐνώπιόν σου εἰς τὸν αἰῶνα 14 εὐλογητὸς κύριος ὁ θεὸς Ισραηλ ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ εἰς τὸν αἰῶνα γένοιτο γένοιτο