1 τοῦ Δαυιδ μὴ ἐν πονηρευομένοις μηδὲ ζήλου τοὺς ποιοῦντας τὴν ἀνομίαν 2 ὅτι ὡσεὶ χόρτος ταχὺ καὶ ὡσεὶ λάχανα χλόης ταχὺ 3 ἔλπισον ἐπὶ κύριον καὶ ποίει χρηστότητα καὶ τὴν γῆν καὶ ποιμανθήσῃ ἐπὶ τῷ πλούτῳ αὐτῆς 4 τοῦ κυρίου καὶ δώσει σοι τὰ αἰτήματα τῆς καρδίας σου 5 πρὸς κύριον τὴν ὁδόν σου καὶ ἔλπισον ἐπ' αὐτόν καὶ αὐτὸς ποιήσει 6 καὶ ὡς φῶς τὴν δικαιοσύνην σου καὶ τὸ κρίμα σου ὡς μεσημβρίαν 7 τῷ κυρίῳ καὶ ἱκέτευσον αὐτόν μὴ ἐν τῷ ἐν τῇ ὁδῷ αὐτοῦ ἐν ἀνθρώπῳ ποιοῦντι παρανομίας 8 παῦσαι ἀπὸ ὀργῆς καὶ θυμόν μὴ ὥστε πονηρεύεσθαι 9 ὅτι οἱ πονηρευόμενοι οἱ δὲ τὸν κύριον αὐτοὶ κληρονομήσουσιν γῆν 10 καὶ ἔτι ὀλίγον καὶ οὐ μὴ ὁ ἁμαρτωλός καὶ ζητήσεις τὸν τόπον αὐτοῦ καὶ οὐ μὴ εὕρῃς 11 οἱ δὲ πραεῖς κληρονομήσουσιν γῆν καὶ ἐπὶ πλήθει εἰρήνης 12 ὁ ἁμαρτωλὸς τὸν δίκαιον καὶ βρύξει ἐπ' αὐτὸν τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ 13 ὁ δὲ κύριος αὐτόν ὅτι ὅτι ἥξει ἡ ἡμέρα αὐτοῦ 14 ῤομφαίαν ἐσπάσαντο οἱ ἁμαρτωλοί τόξον αὐτῶν τοῦ πτωχὸν καὶ πένητα τοῦ σφάξαι τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ 15 ἡ ῤομφαία αὐτῶν εἰς τὴν καρδίαν αὐτῶν καὶ τὰ τόξα αὐτῶν 16 κρεῖσσον ὀλίγον τῷ δικαίῳ ὑπὲρ πλοῦτον ἁμαρτωλῶν πολύν 17 ὅτι βραχίονες ἁμαρτωλῶν δὲ τοὺς δικαίους κύριος 18 γινώσκει κύριος τὰς ὁδοὺς τῶν ἀμώμων καὶ ἡ κληρονομία αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα ἔσται 19 οὐ ἐν καιρῷ πονηρῷ καὶ ἐν ἡμέραις λιμοῦ χορτασθήσονται 20 ὅτι οἱ ἁμαρτωλοὶ οἱ δὲ ἐχθροὶ τοῦ κυρίου ἅμα τῷ δοξασθῆναι αὐτοὺς καὶ ὑψωθῆναι ὡσεὶ καπνὸς 21 δανείζεται ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ οὐκ ὁ δὲ δίκαιος οἰκτίρει καὶ διδοῖ 22 ὅτι οἱ εὐλογοῦντες αὐτὸν κληρονομήσουσι γῆν οἱ δὲ αὐτὸν 23 παρὰ κυρίου τὰ διαβήματα ἀνθρώπου καὶ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ θελήσει 24 ὅταν πέσῃ οὐ ὅτι κύριος χεῖρα αὐτοῦ 25 νεώτερος ἐγενόμην καὶ γὰρ ἐγήρασα καὶ οὐκ εἶδον δίκαιον οὐδὲ τὸ σπέρμα αὐτοῦ ζητοῦν ἄρτους 26 ὅλην τὴν ἡμέραν ἐλεᾷ καὶ δανείζει καὶ τὸ σπέρμα αὐτοῦ εἰς εὐλογίαν ἔσται 27 ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθὸν καὶ εἰς αἰῶνα αἰῶνος 28 ὅτι κύριος ἀγαπᾷ κρίσιν καὶ οὐκ τοὺς ὁσίους αὐτοῦ εἰς τὸν αἰῶνα φυλαχθήσονται ἄνομοι δὲ καὶ σπέρμα ἀσεβῶν 29 δίκαιοι δὲ κληρονομήσουσι γῆν καὶ εἰς αἰῶνα αἰῶνος ἐπ' αὐτῆς 30 στόμα δικαίου μελετήσει σοφίαν καὶ ἡ γλῶσσα αὐτοῦ λαλήσει κρίσιν 31 ὁ νόμος τοῦ θεοῦ αὐτοῦ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ καὶ οὐχ τὰ διαβήματα αὐτοῦ 32 ὁ ἁμαρτωλὸς τὸν δίκαιον καὶ ζητεῖ τοῦ θανατῶσαι αὐτόν 33 ὁ δὲ κύριος οὐ μὴ αὐτὸν εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ οὐδὲ μὴ αὐτόν ὅταν κρίνηται αὐτῷ 34 τὸν κύριον καὶ φύλαξον τὴν ὁδὸν αὐτοῦ καὶ ὑψώσει σε τοῦ γῆν ἐν τῷ ἁμαρτωλοὺς ὄψῃ 35 εἶδον ἀσεβῆ καὶ ὡς τὰς κέδρους τοῦ Λιβάνου 36 καὶ καὶ ἰδοὺ οὐκ ἦν καὶ ἐζήτησα αὐτόν καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ 37 φύλασσε ἀκακίαν καὶ ἰδὲ εὐθύτητα ὅτι ἔστιν ἐγκατάλειμμα ἀνθρώπῳ εἰρηνικῷ 38 οἱ δὲ παράνομοι ἐπὶ τὸ αὐτό τὰ ἐγκαταλείμματα τῶν ἀσεβῶν 39 σωτηρία δὲ τῶν δικαίων παρὰ κυρίου καὶ ὑπερασπιστὴς αὐτῶν ἐστιν ἐν καιρῷ θλίψεως 40 καὶ βοηθήσει αὐτοῖς κύριος καὶ ῤύσεται αὐτοὺς καὶ αὐτοὺς ἐξ ἁμαρτωλῶν καὶ σώσει αὐτούς ὅτι ἤλπισαν ἐπ' αὐτόν