145
αλληλουια Αγγαιου καὶ Ζαχαριου αἴνει ψυχή μου τὸν κύριον αἰνέσω κύριον ἐν ζωῇ μου ψαλῶ τῷ θεῷ μου ἕως μὴ πεποίθατε ἐπ' ἄρχοντας καὶ ἐφ' υἱοὺς ἀνθρώπων οἷς οὐκ ἔστιν σωτηρία τὸ πνεῦμα αὐτοῦ καὶ εἰς τὴν γῆν αὐτοῦ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ πάντες οἱ διαλογισμοὶ αὐτῶν μακάριος οὗ θεὸς Ιακωβ βοηθός ἐλπὶς αὐτοῦ ἐπὶ κύριον τὸν θεὸν αὐτοῦ τὸν ποιήσαντα τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς τὸν φυλάσσοντα ἀλήθειαν εἰς τὸν αἰῶνα ποιοῦντα κρίμα τοῖς ἀδικουμένοις διδόντα τροφὴν τοῖς πεινῶσιν κύριος λύει πεπεδημένους κύριος κύριος σοφοῖ τυφλούς κύριος ἀγαπᾷ δικαίους κύριος φυλάσσει τοὺς προσηλύτους ὀρφανὸν καὶ χήραν καὶ ὁδὸν ἁμαρτωλῶν 10 βασιλεύσει κύριος εἰς τὸν αἰῶνα θεός σου Σιων εἰς γενεὰν καὶ γενεάν